Otopsi
Orhan Veli'ye ağıt..

Morgta açılınca kafatası
Doktor beyler beyin gördüler
İndirince tenkafesine neşteri
Doktor beyler yürek gördüler
Yürekte ne gördüler dersiniz
Yürekte memleket gördüler
Dünya gördüler
Bir de dost gördüler
Ama bu işte doktor beyler
Doğrusu geç kaldılar
Çok geç kaldılar

Vakit geldi artık, uçalım dostum, uçalım!
Bizler özgür kuşlarız, hadi davran!
O beyaz dağa doğru, daha öteye bulutlardan,
Denizin gökyüzüyle buluştuğu maviliklere,
Sadece rüzgarın ve benim gidebildiğimiz o yerlere..."

Bu nasıl çark ulan!
Buğday bizim,
Ezilen biziz,
Un olan biz,
Aç kalan hepimiz
Kim bu doymak bilmeyen şerefsiz?

"Coğrafya insanın kaderidir" doğduğun yeri belirleyemezsin ama doyacağın yeri seçmek senin elindedir. En azından güneşin 1 saat 15 dakika da doğduğu topraklarda bu ışığa şahitlik etmekte bir umut. Işıkta bir an'a ait. Aşk gibi...

Hayat; ektiklerimiz ve biçtiklerimizin bize sunduğu kadar. Önce her şeye sahip oluruz. Her yıla bir ağaç dikeriz. Sonra bir rüzgar çıkar ve  zamanı yanına alarak bu düzeni bozar. En sevdiğimiz ağaçları yıkar. Yıkılan sadece zaman değil aslında, gölgesinde zaman geçirdiğimiz dost dediklerimizin birer birer çekilmesi.. 

Bundan böyle alnındaki derin çizgiler ile güne başladığında yaşlanmanın ve pişmanlıklarının silueti yansır aynaya.

Elini kalbine götürdü, burası var ya dedi taşa, toprağa gerek kalmadan insanın gömüldüğü tek yer...

Adın adımdır bu hukuksuz coğrafyada...

Evrendeki en bol iki elementin, hidrojen ile helyumun, aynı zamanda en hafif iki element olması her şeyi açıklıyor zaten. Böyle hafif bir evrende anlam ne arasın? Anlam ağırdır...Dibe çöker. Falcılar bu nedenle kahvenin telvesine bakarlar.

Varlıkları, nesneleri ne kadar içselleştirirsek onlara ait olma duygusu da orada başlıyor. Bir yere ait olma hissi insana güvenli alan hissi verir ve korkmaz. İlk gördüğü yer, gitme telaşı, heyecanı ait olmadığı yerden bazen korkması, bazense oraya ait olduğunu kabullenmeyle başlar.

"Dünyadan, memleketinden, insandan
umudum kesik değil diye
İpe çekilmeyip de
Atılırsan içeriye,
Yatarsan on yıl, on beş yıl
Daha da yatacağından başka,
'Sallansaydım ipin ucunda
Bir bayrak gibi keşke''
Demiyeceksin,
Yaşamakta ayak direyeceksin.
Belki bahtiyarlık değildir artık,
Boynunun borcudur fakat,
Düşmana inat
Bir gün fazla yaşamak"