hangi yola gitsem ucu yok
yolların çakılı kumu akıp gitmiş
taşan bir dere gibi içim
sığmıyor bendine
çakılı kumu dağılmış yol gibi
habire kanıyor
mırıldanıyorum kendi kendime
herkesin vardır bir yarası içinde işleyen

“Aşk bu, kolay mı öyle kapıp da kaçmak... 
Sırtlayıp taşınması gerekirdi geleceğe... 
Beslenmesi gerekirdi. Azalmanın değil çoğalmanın hücresiydi sırtladığımız... 
Bütün hallerimizin çekirdeğiydi.” 
#hrantdink

birlikte öğrendik seninle
avcumuzda yüreği çarpan
kuşa sevgiyi

elele duyduk kumsalda denizin
milyon yılda yonttuğu
taşa sevgiyi

Bülent Ecevit, Elele Büyüttük Sevgiyi, 1980

sana düşman, bana düşman,
düşünen insana düşman
vatan ki bu insanların evidir,
sevgilim, onlar vatana düşman

Ne zaman ki içindeki hakikati keşfetmek için bir şeyler yaparsan, o zaman özündeki benliği bulacaksın. Ta ki canın yanınca, ta ki en büyük acıya kavuşunca... Farklılıklarındaki algılama biraz gözlemle, biraz da birinin sana dokunmasıyla ortaya çıkacak. Bu durumun en can sıkıcı kısmı da seni dibe çeken bir el tarafından olması..

Koca bir kıta yanıyor!!!

6 milyon hektar alan (İstanbul’un 12 katı)

500.000.000 hayvan (yarım milyar) (bazıları nesli tükenmek üzere olan)

25 insan YOK OLDU.

Bizler ise, elimizde karton bardaklı plastik kapaklı kahvelerimiz ile #yanıyoruz #kahroluyoruz yazdık, karbon salınımından, Kyoto protokolünden, Paris anlaşmasından bir haber, İKLİM KRİZİ değil de, iklim değişikliği olarak kabul ettik yaşlı dünyamızın bu halini.

Aşırı ısınan dünya sebep oluyor bu yangınlara, eylül ayından beri yanıyor Avustralya, ondan önce Brezilya.

İklim değişikliği değil İKLİM KRİZİ neden oluyor tüm bunlara, buzulların erimesi, devletlerin karbon salınımına dikkat etmemesi, yeraltı fosil yakıtlarının orada kalmayıp fabrikalarda kullanılması sebep oluyor. Senin benim bilinçsizce tüketmemizden oluyor, sera gazlarından. İnsan eli ile yok edilen bir düzen de, küresel ısınma tanımının hafif kaldığı bir yok oluş zamanındayız. En büyük zararını insan olarak bizlerin göreceği.

Orta Anadolu; zamanın adeta durduğu bir coğrafya. 
Ruhunuzu köreltede bilir, iyi de edebilir. Bu topraklarda Devramber'ler bile size yüzünü dönmeyebilir... Ne beklediğinize bağlı.
Büyük bir metropol de doğup büyüdüyseniz eğer küçük coğrafyalardan beklentinizde az olmalı. Ancak ruhunu onarmak isteyen birey tam da bu şehirlerde nefes alır.
Zaman ve mekan sıkıştıysa, kaçış yolu da daralır.

Gülümse, sev, yaşa, ağla, sendele, kendi yaralarını deneyimle. Evet evet deneyimle! İyiyi gördüğün kadar, kötüyü de deneyimle. Bul dengeni. Hala nefes alabiliyorsun unutma. Bak şu an bir tane daha aldın. Hakkını ver her bir nefesin. Ancak anını değerli kılabildiğinde zemin hazırlayacaksın geleceğe ve ancak o anın değeri geçmişini, keşkelerini iyikilere dönüştürecek.

İyi senin için her ne ifade ediyorsa en derinlerinde olsun.

Bir ağaç gibisin. Savaşçı bir ağaç. Huzur için savaşan, belki de her yere köklerini savurmaya çalışıp büyüyememiş bir ağaç. Köklerini öyle doğru sal ki yeryüzüne, filizlerin, meyvelerin sana huzurun tadını hissettirsin. Çabalıyorsun, uğraşıyorsun birçok şey uğruna. Peki gerçekten “tam” olarak kendini veriyor musun o uğraştıklarına? Her şey hakkında fikrin olmak zorunda değil, bir ağacın kökleri uzanır mı ki her yere? Ne yapıyorsan “tam” yap, “öz” yap ki, filizlerin yeşersin, meyvelerin sana huzur versin.

İşte o zaman savaş yerini barışa, iç barışa bırakacak.

İnsanı hayatta tutan en büyük manevi değer umut.
Yaşama umudu..
Umut ettiği zaman insan, birini sevebiliyor, hayal kurabiliyor, kendine hedefler koyabiliyor. Bunlara biraz yaklaştığında hayata tutuna biliyorsun.
İnancı kalmamış insanı ise ancak rasyonel bir değerle ayakta tutabilirsiniz. Bu umut etmekten daha zor olabilir.