Zaman hayatımızın bir yanılsamasıdır. Geçmişi çok hızla tükettiğinde ve geriye bıraktığın yılların ağırlığı bir tüy kadarken, gelecek zamanı beklemek ömrünün törpüsüdür. Adeta saniye saniye geçer.

Kişinin olduğundan farklı görünmesi beyhude bir çaba. Zira insan için ilginç olan, yeni bir başlangıçlara nasıl tepkiler vereceğidir. Bu yeni başlangıçlara uyum sağlayan insanın bir süre sonra bedeni de ruhu da tazelenir.

Yaşadığımız coğrafya ile yaşanılır istediğimiz dünyanın pek alakası yok. İkisi arasında ezilen bir kafadan başka bir maneviyata da sahip değiliz.

Bu iki dünyanın dışında kaldığınız zaman yalnızlığınız daha da mühürlenir. Bu durum bazen bakış açınızı değiştirmeye neden olabilir.

“Yaşamının doğal bir biçimde akmasına izin ver;
Onun da mükemmelliğin bir kabı olduğunu bil.
Soluk alıp vermen gibi,
Bazen önde, bazen geridesindir;
Bazen güçlü, bazen zayıfsındır;
Bazen insanlarla beraber, bazen yalnız başınasındır.”

acılardan daha büyük bir yer yoktur
bir tek evren var, o da kanayan bir evren

Kimi ölüler bize ne kadar yakın. Yaşayanların birçoğu ne kadar da ölü.

hangi yola gitsem ucu yok
yolların çakılı kumu akıp gitmiş
taşan bir dere gibi içim
sığmıyor bendine
çakılı kumu dağılmış yol gibi
habire kanıyor
mırıldanıyorum kendi kendime
herkesin vardır bir yarası içinde işleyen

“Aşk bu, kolay mı öyle kapıp da kaçmak... 
Sırtlayıp taşınması gerekirdi geleceğe... 
Beslenmesi gerekirdi. Azalmanın değil çoğalmanın hücresiydi sırtladığımız... 
Bütün hallerimizin çekirdeğiydi.” 
#hrantdink

birlikte öğrendik seninle
avcumuzda yüreği çarpan
kuşa sevgiyi

elele duyduk kumsalda denizin
milyon yılda yonttuğu
taşa sevgiyi

Bülent Ecevit, Elele Büyüttük Sevgiyi, 1980

sana düşman, bana düşman,
düşünen insana düşman
vatan ki bu insanların evidir,
sevgilim, onlar vatana düşman