"65 yaşıma geldim. Geçen doğum günümde yine bir dilek tuttum, çocuk gibi. Yine imkansız bir dilek tabi. Ne diledim biliyor musunuz? İyi bir insan olmayı."

Hayatta yolunda gitmeyen çok şey var ve mükemmel kalacak tek şey sevdiğin kişiye bunu itiraf edebilmek.

Bu her zaman sonsuza kadar masum ve saf bir güzellikte kalacak. Fakat bunu denemediğin anda, ikinizin hayatından da çalmış olacaksın.

Ne gün batışı ölümlerin üzüncüne 
ne tan atışı doğumların sevincine 
ey bir elinde mezarcılar yaratan, 
bir elinde ebeler koşturan doğa 
bu seslenişimiz yalnızca sana 
yaşamasına yaşıyoruz ya güzelliğini 
bitmedi daha sürüyor o kavga 
ve sürecek 
yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek! 

“İnsanlar sürekli bir yaralanma korkusu içinde yaşıyor. Bu da nereye gidersek gidelim büyük bir dram yaratıyor. İnsanların birbirleriyle ilişki kurması duygusal olarak öylesine acı verici ki görünürde hiçbir neden yokken öfkeye, kıskançlığa, üzüntüye kapılıyoruz. “Seni seviyorum” demek bile korkutucu olabiliyor.”

Yeni güne uyandığımız şu ahir dünyada her gün bir paradoksla baş başayız. Yağmur gibi akan yeni bilgi akışının içinde zaman zaman kayboluyoruz.

Kendimizi bile bulamadığımız bu evrende içsel bir yolculuğa çıkıyoruz. Nesnel olan gerçeklik artmaya devam ettikçe, manevi hakikate olan inançlarımızda azalmaya devam ediyor.

“İnsan eğer bir eziyetle, sıkıntıyla karşılaşmışsa bunu kendine bizzat kendisi yapmıştır.”

Bugünler de tam da yaşadığım durum bu. Nefes almak, alamamak hiç bu kadar zor olmamıştı. Çaresizce geçmesini beklemek, bir iğne deliğinden geçen hava onca denemeden sonra üç saniyelik bir rahatlama... Bu durum bütün güne bedel.

Hayat kalitemizi arttıran teknoloji falan değil. Aldığımız oksijen kadar varız. Aldığımız oksijen kadar zenginiz.

“Dünya kendi düşünü gören, başkalarının kendi alemlerinde, kendi hayalleriyle yaşadığının farkında olmayan milyarlarca insanla dolu.”

Elimde kazma kürek; yıllar yılı toprağı kazdım, eledim, savurdum bir yana… Kazdığım toprakta geçmişin izini aradım. Bu yıkıntılar altında saklı kalan evvellerin gizini, kalıntısını, hatırasını zamanın… Bulabildiğim ne? Ulaşamadığım ne? Artık ayırt edemez oldum, derken, dönüp ardıma baktım. O an güneş yüzüme gülümsedi. Peşim sıra serip yaydığım toprak, bitek bir tarlaya dönmüştü..

“sen, ben, yaşlı teyzeler, halsiz amcalar
bütün ülke şimdi
o uzak otelin
kâgir merdiveninde oturuyoruz.
ölüme beş dakikamız var
elimizde kırık bir süpürge sapı
ölü ozanlar dökülüyor
gözlerimizden
uğur kaynar
Metin Altıok 
bir de Behçet Aysan”

Endişelerimiz, kaygılarımız, aldığımız kilolar, daha da beyazlayan saçlarımız derken zaman su gibi akıp gidiyor. Elimizde avucumuzda şu sıralar görünmeyen bir virüsten başka bir şey kalmadı. İnsanlık artık geleceğini değil günlük hayatını kurtarmanın telaşesi içinde kısır bir döngüde kayboluyor. En çokta duygusal olanlarımız bu girdapta dibi zorluyor. "Kötü günleri geride bıraktık, sırada daha kötü günler bizleri bekliyor."