Dünyadaki mutsuzlukların büyük bir kısmı, hayal kuramamak ve gelecekte kendimize bir yer bulamamaktan geçiyordu.

İnsanın her geriye düşüşü, her kaybedişi, yeni başlangıçların temeli esasında. Kendimizi dünyanın merkez odağına koyduğumuz gün, ben de varım dediğimiz zaman iç huzura bir  adım daha yaklaşıyoruz demektir. Dünyanın merkezi deyince, insanlardan soyutlanmak yada ben yarattım maneviyatı değil kastettiğim. Bu ahir yaşam da ben de bir iz bırakıp göçtüm demek.

Daha yükseği amaçlayan ve o yoldaki ilerleyişe kendisini kusursuzca ‘adayan’ bir insan, dağları yerinden oynatabilir, görünüşte içinden çıkılamaz durumlara çözüm bulabilir ve zorlukları daha üst seviyedeki durumlara dönüştürebilir.

Oluş seviyeni yükselt. Daha yükseği hedef al.

Düşleme sanatının, inanma ve yaratma sanatının olanaksızı olanaklı hale ve sonunda da kaçınılmaz olana dönüştürebilme kapasitesi olduğunu anlayacaksın.

Bu, bütünlüğünü sağlaman için birinci koşul.

Neye inanırsan inan hepsi bilmece
Çözmeyi unuturlar sıra sana gelince
Biri yapmış bir resim ona benzeyeceksin
Çizgilerden taşarsan pek sevilmezsin
Kahveyi bile saat yönünde karıştırırken
Kravatını düzeltirsin emrini yudumlarken

Ve yaşarsın, yaşadığını sanırsın
Tamam böyle kalsın...

Diplomanın en kötü yanı, öğrenmenin bittiği yanılgısını yaşatması. Oysa insan son nefesine kadar öğrenmeli.

Bazen de insan kendisini yaşamda üstlendiği rollerle kimliklendirir: “ben sanatçıyım”, “ben yöneticiyim”gibi. Bu roller de aslında hep geçicidir. Böyle olunca kişi gerçek olanın arayışına gireceğine, görüntüler dünyasının gelip geçiciliğinde savrulur gider.

Bugün telefon rehberimden tam 27 kişi sildim. Bunlar arasında en çok dikkatimi çekenlerden 2'si vefat etmiş kişilerdi. Bir şekilde onların numaralarını silmek, onları kalbimden sileceğim demekti sanki. O yüzden bu kadar bekletmiştim. Ama şimdi görüyorum ki onları kalbimden silmem mümkün değil. Her gün isimlerini görmesem bile orda durmaları hayatımda belki de hiç anlamlandıramadığım acı enerjilerin bir kısmının sebebi olabilir diye düşündüm. O yüzden numaralarını sildim. Ama kendilerini değil elbette.

Onu bir erkek öldürmedi, onu öldüren bu sosyal düzendi.
kadınların hayattaki amacının aşk olduğunu dayatan düzen.
Hava atmalık bir aşk. Öyle bir aşk ki uğruna ölünür gibi görünen, ruhumuza işleyen o lanet formül.
Acı veren gerçek aşkın gerçek aşk olduğu hissi. Bizi üzen, kızdıran, kafamızı kurcalayıp bizi darmadağın eden aşkın.
Bu hayatta iki tip ilişki vardır. En iyiyi yapmak için çabalamaya sevk eden ve bizi yok eden.
Biri bize huzur verir, biri huzuru alır götürür.
Neden sürekli yanlış seçimi yaptığımızı aklım almıyor. Neden bizi darmadağın eden ilişkiyi seçiyoruz?
Ama toplum ve klişeler bizi o kaosa sürüklüyor. Acının eğlenceli olduğunu öğretiyor ama değil. Yanlış. Acı sapkındır, heyecanlıdır ama acıdır işte.
Tekrar sevmeyi öğrenmeliyiz. Görevimiz budur.

Göğe salıncak kuralım.
İpleri masum hayallerden,
Oturunca uçacak.
Sallayalım gitsin bir yerlerden.
Gelir mi kaybettiğim çocukluğum geri?
Uzansam tutabilir miyim kaybettiğim evvelimi?

Yeni güne uyandığında dünyayı değiştirebilecek küçücükte olsa bir adım atabilirsin. Ancak geçmiş için yapabilecek bir santimlik adımın yoktur. Geçmişin maneviyatında takılıp kalmak her yeni güne biraz acı biraz da kederle başlamak demektir. 

Soğuk rüzgarı arkana al, hızını kesme ve arkana dönüp bakma.