Zihnimiz sadece bir şeyleri anlamlandırmaya çalışıyor. Mesela, bazen dünya çok güzel, değil mi?
Bir arkadaşın kahkahaları... Yeni doğmuş bir bebeğin parmağınızı kavraması.
Hayat da aynı zamanda kırılgan, Gözünü kırptığın anda gidebilir, hemencecik.
Korku karşısında zihinlerimiz, bir anlam ifade etmese bile travmamızı bir hikayeye dönüştürür.
Öyleyse aklınız neden size dünyanın kötü olduğunu söylesin? Çünkü kötü, korkunuzun doğru olduğu anlamına gelir. Kötülük, vazgeçebileceğiniz anlamına gelir.
Ama hepimizin kahraman olma kapasitesine sahip olduğumuza inanmak... Dünya ne kadar kötü görünürse görünsün... Bu daha zor... Çünkü bu, en kötüsü olduğunda... Ayağa kalkmayı seçebileceğimiz anlamına gelir. Yardım etmeyi seçebilir.
Ve bütün gün çevremizdeki insanlar bunu yapar.
Öyleyse dünya karanlık mı? Elbette.

Bu zindan, bu kırgın, bu can pazarı,
Macera değil.
Yaşamak, sade "yaşamak"

Şimdi bir türlü sığamayıp, delice bir kavgaya tutuştuğumuz, adına Anadolu denen şu kadim topraklarda, binlerce yıl önce hüküm sürmüş, bir Hitit kralının oğullarına bıraktığı vasiyete bakın isterseniz: ‘Öldüğümde beni, usulünce yıkayın, göğsünüze yaslayın ve toprağa bırakın.’ Bu kadar.”

İnsan ya kaçıyordur ya da arıyordur.

Bu toprakta kalır adın
Tohumların arasında...

Yeni güne uyandığımız da bazen elde etmenin ve elde edememenin yetersizlikleri arasında gelgitler yaşarız. Başka bir bireyin sınırsız imkanlara sahip olduğunu görmek bizde onun bu sınırsızlıktan dolayı çok mutlu olduğu hissiyatını uyandırır. Hiç kimse aslında uçsuz bucaksız bir mutluluğa sahip değil. İnsanoğlu sadece var olduğu kadarıyla yetinemediği için daha farklı olmayı istemektedir. Bu toplumların ortak bir sorunudur.

"Sorunumuz anlaşamamak değil. Konuşsak, anlaşırız. dinlesek, çözeriz. Ama anlamaya, dinlemeye, sorunları çözmeye gerek duymuyoruz. Bütün ikili ilişkileri mücadele haline getirip, haklı olmayı mutlu olmaya tercih ediyoruz. Yani anlamaktan kaçıyoruz. Anlamak eylem gerektiriyor çünkü"

“Hiçbir sevginin seni hapsetmesine izin verme. Yalnızlığını koru. Olur da sana gerçek bir sevginin sunulduğu bir gün gelirse, içsel yalnızlığın ile dostluğun arasında bir karşıtlık olmayacaktır; aksine, sen onu tam da yanılgıya mahal vermeyen bu işaretten tanıyacaksın.” 

Evrende iki sonsuz doğurgan yaratıcı güç vardır. Biri insan, öbürü doğa. İnsan, yaratıcılığını yitirdiği gün, doğa yaratıcılığını bitirdiği gün her şey bitecektir.

Kendini herhangi bir anda geliştirebilir veya alçaltabilirsin. Bu sana bağlıdır.
Düşüncelerinin, tutumlarının, sözcüklerinin ve görünüşlerinin her biri, hatta yüzündeki belli belirsiz bir kasılma bile tüm dünyaya, senin sorumluluk düzeyinin hangi yükseklik derecesinde bulunduğunu ve ne kadar özgür olduğunu anlatır.
Bu, hem seni mucizevi biçimde bulunduğun yere yerleştirir hem de kaderini, ekonomini ve yaşam tiyatrosundaki rolünü belirler.
Dünya bilir. Dünya, seni açığa çıkarır. Bu sebepledir ki insan saklanamaz.