İnsan dediğiniz hem yapan hem bozan, hem çok seven hem de en çok kırıp döken bir varlık. Böyle bir çelişki kendisini ve diğer insanları anlayabilmesini güçleştiren en önemli faktörlerden biri olmaya mahkumdur.

İnsan büyüdüğünü ne zaman anlar ?
Eskiden yaşansa dokuz köyü ateşe vereceğin şeylere zamanla kibrit bile yakmıyorsun. Tahammül etmeyi ve şaşırmamayı öğreniyorsun. Artık hiçbir şeye şaşırmadığını fark ettiğin gün büyüdüğünü de fark etmiş oluyorsun aslında.

Dış dünyamın kalitesinin daha iyi ya da daha kötü olmasının benim temel sorumluluğum olduğunu, hayatımdaki tersliklerin ve bazen trajik olayların Oluş seviyeme bağlı olduğunu ve bunların yalnızca korkularımın, yıkıcı düşüncelerimin ve olumsuzca kurduğum hayallerimin maddeleşmiş halinden başka bir şey olmadığını farkettiğim andan itibaren şikayet etmekten, başkalarını suçlamaktan, pişmanlık duymaktan ya da kendime acımaktan vazgeçtim.

Ah senin bu nefretin. Neden sadece sevmek ya da nefret etmek zorundayız ki? Neden bu iki aşırı uca mecburuz? Arada bir yerde durmak o kadar mı zor?
Nuh Tepesi (2018)

Ve sonunda varıyordun gittiğin yere 
bir daha yola koyulmak için. 
Çünkü yol bulmaktı, yol bulunmaktı.

Düş’ün dokunuşuna erişmek demek,
o muhteşem kişisel serüvenin bahşedilmesi, kişinin kendi eşsizliği ile yüz yüze gelmesi demektir,
çünkü Düş, özgürlüktür.

Geçmişe şeklini veren şimdidir.
Her şey bu sonsuz anda, şimdide gerçekleşir.
Eğer şimdi hayalinizde değilse, 'sonrası' yoktur

Zihnimiz sadece bir şeyleri anlamlandırmaya çalışıyor. Mesela, bazen dünya çok güzel, değil mi?
Bir arkadaşın kahkahaları... Yeni doğmuş bir bebeğin parmağınızı kavraması.
Hayat da aynı zamanda kırılgan, Gözünü kırptığın anda gidebilir, hemencecik.
Korku karşısında zihinlerimiz, bir anlam ifade etmese bile travmamızı bir hikayeye dönüştürür.
Öyleyse aklınız neden size dünyanın kötü olduğunu söylesin? Çünkü kötü, korkunuzun doğru olduğu anlamına gelir. Kötülük, vazgeçebileceğiniz anlamına gelir.
Ama hepimizin kahraman olma kapasitesine sahip olduğumuza inanmak... Dünya ne kadar kötü görünürse görünsün... Bu daha zor... Çünkü bu, en kötüsü olduğunda... Ayağa kalkmayı seçebileceğimiz anlamına gelir. Yardım etmeyi seçebilir.
Ve bütün gün çevremizdeki insanlar bunu yapar.
Öyleyse dünya karanlık mı? Elbette.

Bu zindan, bu kırgın, bu can pazarı,
Macera değil.
Yaşamak, sade "yaşamak"

Şimdi bir türlü sığamayıp, delice bir kavgaya tutuştuğumuz, adına Anadolu denen şu kadim topraklarda, binlerce yıl önce hüküm sürmüş, bir Hitit kralının oğullarına bıraktığı vasiyete bakın isterseniz: ‘Öldüğümde beni, usulünce yıkayın, göğsünüze yaslayın ve toprağa bırakın.’ Bu kadar.”

İnsan ya kaçıyordur ya da arıyordur.