Hayat absürttür ve hatta başkaldırmak zorunda olsak bile, hiçbir şey bir düzen yaratmaz ve ölümün çarpıcılığını ortadan kaldırmaz. 

Her insanın yaşadığı hayat kendine özgü bir evrendir. Her insanın ömrü; Yaşadıkları, deneyimleri, duygu ve düşünceleriyle kendi dünyasını inşa ettiği kadardır.

Yeni bir insana ruhunu açmak, tıpkı yeni bir coğrafyayı keşfetmeye benzer.. 

"Arabalar şırıl şırıl ışıklarıyla caddelerden geçerken, bizler bir mumun ışığında bitirdik kitaplarımızı. Kendimiz gibi yaşayan binlerce yoksulun yüreğini, yüreğimizde yaşayarak katıldık o büyük kavgaya. Ecelsiz öldürüldük. Dövüldük, vurulduk, asıldık.

Vurulduk ey halkım unutma bizi!.." (Sesleniş 1975) 

Yaşamdaki en büyük açlık, yiyeceğe, paraya, başarıya, statüye, güvenliğe, sekse veya hatta karşı cinsin ilgisine olan açlık değildir. İnsanlar bu sayılanlara tekrar tekrar ulaşmış yine de bir doyuma ulaşamamıştır. Gerçekten de sonuçta ilk başladıkları noktadan daha tatminsiz bir duruma gelmişlerdir. Yaşamdaki en büyük açlık, ancak kişinin kendindeki saklı kısmı meydana çıkarmaya razı olduğunda ortaya çıkacak olan bir sırdır. Geçmişin bilgelik geleneklerinde bu arayış, mevcut olan en değerli inciyi bulmak için dalmaya benzetilmiştir. Şiirsel bir dille söylersek, sığ suların çok ötesine yüzmek, kendinizin derinliklerine dalmak ve paha biçilmez inci bulunana kadar sabırla aramak zorundasınızdır.

Biz de geleceğiz sevgilim. Biz de geleceğiz o eşsiz cennete, oraya yalnız ve yalnız sevgi girer...

Bilirsin, her insan kendine özgü bir cihandır. Her insan, hayatı, yaşadıkları, deneyimleri, duygu ve düşünceleriyle yeni bir dünyadır. Yeni bir insanı tanımak, yeni bir dünyayı keşfetmeye benzer.

Zaman eksiltir insanı, 
her geçen gün, 
ömründen çala çala 
Geçende oturup düşündüm, 
ne kadar kaldığımı, 
azala azala...

...ambarlar kilitli
ambarlar buğdayla dolu.
tezgâhlar
ipekli kumaşla dokuyabilir
topraktan güneşe kadar giden yolu.
insanlar yalnayak
insanlar çıplak...

Yaşam gerçektir, yaşam düştür. O ikisi bir açıyı taşısalar da yaşam bu ikisi birlikteyken ancak yaşamdır. O ikisini birbirine yaklaştıracak şey de umuttur. Bu umut kaybolduğu, gerçekle düşün arası çok açıldığı zaman tam bir trajedi oluşuyor. İnsan yaşamında, ilişkilerinde, dünya ile insan arasında bir bölünme, parçalanma oluşuyor. Ve şiddet buradan çıkıyor. Düş'ün yaşama dönüşebileceği umudu olmadığı zaman bu şizofrenik bir bölünmeye sebep oluyor. İşte dünyanın ve insanların sorunu bence burada."

Ebedi olana inanç mümkün olmadığında, inancın yerini onun zayıf bir kopyası alır ve insan, mutluluğu dönemin zevklerinde aramaya başlar. Zihnin derinliklerine ne kadar gömmeye çalışsalar da bu zevklerin kısa ve değişken olduğunun da oldukça farkındadırlar. Bu durumun iki sonucu vardır. Bir yanda bir şey kaçırıyorum endişesi vardır. Zihin gergin ve açgözlü bir şekilde bir zevkten diğerine dolaşır fakat hiçbirinde huzuru ve tatmini yakalayamaz. Öte yandan her şeyin dağılmak zorunda olduğu bir dünyada ve hiç gelmeyecek bir yarında iyi bir gelecek peşinde olmanın yarattığı hayal kırıklığı insanlarda "Ne faydası var ki?" düşüncesine sebep olur.

Sonuç olarak çağımız hayal kırıklığı, endişe, sıkıntı ve “uyarıcılara” bağımlılık çağıdır. Bir şekilde henüz yapabiliyorken elde edebileceğimizi etmeli ve her şeyin boş ve anlamsız olduğu düşüncesini bastırmalıyız.