Hayatta her zaman istediğimiz sonuçları alamayız; bazen planlarımız beklediğimiz gibi sonuçlanır, bazen de sonuçlanmaz. Gerçeği kabul etmek ve ona güvenmek, daha net ve huzurlu bir zihniyetin kapısını aralar. Gerçeklik, kaçınılmaz bir şekilde ortaya çıkacak ve buna güvenebiliriz. Gerçeklik karmaşık gibi görünse de aslında oldukça basit ve derindir. Gerçeklik, her şeyin olduğu gibi kabul edilmesi, beklentilerden ve korkulardan arınmış olması anlamına gelir.

Yarın kimsenin umurunda değil. Büyük bir kesim artık sadece günü kurtarmanın derdinde. Yaşam dolu geçmişlerimize bakıp devamlı iç geçiriyoruz. Başkaldırıyoruz, dalıyoruz, yaralanıyoruz. O kadar yaralanıyoruz ki bu yüzden geçmişi yok etmeye çalışıp, yeniden yaratmak istiyoruz. Geleceğe sahip olmak istememizin sebebi, geçmişteki hataları telafi edip değiştirecek güce sahip olmaktan başka birşey değil.

 En kötüsü dünyanın özgür olmaması değil, insanın özgürlüğünü unutmuş olması.

Hayat unutmak istemediklerimizin ya da istesek de unutamadıklarımızın toplamı.
Bu yüzden;
Hayalkırıklığına uğramak da hayatın bir parçası...
Umut etmek de hayatın bir parçası...
Acı çekmek de hayatın bir parçası...
Mutluluktan havalara uçmak da hayatın bir parçası..

Hepimiz unutmak istemediklerimizin ya da istesek de unutamadıklarımızın toplamıyız.

Bana göre, hayat bir dizi rastlantı ve bizim o rastlantılarla birlikte nasıl varolduğumuz ya da olmadığımız. Önce günaydın, sonra biraz haz, biraz acı, biraz aşk, biraz hayal kırıklığı, biraz sıcaklık, biraz yalnızlık, biraz boyun eğme, biraz başkaldırı ve ardından iyi geceler. Düş gücü ve tutkuları engellenmişler için ise hayat, çocukken oynadığımız oyunların büyüyünce izin verilmeyen oyunsuzluğu. Bence hayat, burada saydıklarımla ve saymadıklarımla, tartışılması gerekmeyecek kadar sıradan ve yalın. İnsanlık tarihi boyunca onu karmaşık bir hale getirme yönünde öyle ustalaşmışız ki bazılarımız bununla ilgili bir şeyler söyleme ihtiyacı duyuyoruz; hayatın kendisinden çok, onu çözülmesi zor bir yumağa nasıl dönüştürdüğümüzü anlatabilme umuduyla...

Annem hep şöyle derdi: "Hayata devam edebilmek için geçmişi arkada bırakmak gerekir." Benimde koşmam bununla ilgiliydi sanırım. 3 yıl, 2 ay, 14 gün ve 16 saat koştum. Kaptan çağırdığı an, bütün bu önemsiz ve değersiz şeyleri bırakmaya ve asla geriye bakmadan gemiye doğru koşmaya hazır olmalısınız.

İnsan kendi doğasına göre yaşamalı, kendini tanımaya yoğunlaşmalı ve sonra kendi hakkındaki hakikate göre yaşamalı. Bir vejetaryen olan kaplan hakkında ne derdiniz? Elbette onun kötü bir kaplan olduğunu söylerdiniz. Dolayısıyla herkes hem bireysel hem de kolektif açıdan kendi doğasına uygun şekilde yaşamalı.

Kötülük kendini yok ettiği yerde eksiksizdir; artık kötülük yoktur: tanrısal masumiyetin aynası. Aşkın tam da mümkün olduğu bir noktadayız. Bu büyük bir ayrıcalıktır; çünkü birleştiren aşk mesafeyle orantılıdır. Tanrı mümkün olan en iyi dünyayı değil de, iyiliğin ve kötülüğün bütün derecelerini taşıyan bir dünya yaratmıştır. Dünyanın olabildiğince kötü olduğu noktada bulunuyoruz. Çünkü bunun ötesi kötülüğün masumiyet haline geldiği kademedir.

Cahil bir toplum, özgür bırakılıp kendine seçim hakkı verilse dahi, hiçbir zaman özgür bir seçim yapamaz. Sadece seçim yaptığını zanneder. Cahil toplumla seçim yapmak, okuma yazma bilmeyen adama hangi kitabı okuyacağını sormak kadar ahmaklıktır! Böyle bir seçimle iktidara gelenler, düzenledikleri tiyatro ile halkın egemenliğini çalan zalim ve madrabaz hainlerdir.

Aslına bakılırsa bir ayrılık için doğru zaman hiç gelmiyordu. Ayrılığın, zamanın mümkün olan ve olmayan bütün anlarına karşı gerçekleştirilmesi gerekiyordu.